Waarde br. Harperink,

Het verheugt mij uit uw brief te vernemen, dat u weer aan de beterende hand bent. Ja geachte br. dankbaarheid en eenswillendheid wordt bij ons niet gevonden; ook ziekte en tegenslag kunnen ons niet brengen op die knieën voor God. Maar de Heere is machtig ons hart te verbrijzelen zowel in tegenspoed als in die van voorspoed. En als wij dan weer beschaamd uitkomen met onszelf, ja dan een oog te mogen krijgen voor de persoon en het werk van de biddende en dankende Hogepriester, dat is groot. Moge de Heere u dat maar schenken uit Zijn genade. U schrijft over een zondagsbeurt; nu dat zou kunnen D.V. 17 juli. Maar..er is een voorwaarde aan verbonden. Ik weet niet, waar tegenwoordig de predikanten logeren, en aangezien ik de laatste tijd niet wel ben zou heel ver lopen voor mij bezwaarlijk worden; indien het echter niet verder is dan naar u, dan zou het net gaan, maar woont br. Langstraat niet verder weg? Let wel, ik heb er niets op tegen, als het bij u niet kan, bij br. Langstraat te logeren, maar als dit wat verder weg is zal 't voor mij ondoenlijk zijn, naar ik vrees. Ik wil ook wel bij een niet kerkenraadslid logeren - het allereenvoudigste is mij zelfs uitstekend, maar mocht u voor mij geen logeergelegenheid hebben, dan had ik toch gaarne, dat u mij dat p.o. schreef, want dan ben ik van plan 17 juli aan Bussum te geven. Kan het echter geschikt worden, dan kom ik 17 juli liever te Delft. Ontvang met uw vrouw, inmiddels de hartelijke groeten en toewensing van Gods genade en nabijheid.

Uwe toegenegen ds. G. Salomons

Waarde broeders, 

Het heeft mij verblijd, dat de kerkenraad mij nog gaarne voor de gemeente Delft het Woord wil laten bedienen, al bekruipt mij soms de vrees, dat ik er o.m. te oud voor word. Maar biddag of biduur te komen leiden is voor mij toch ondoenlijk. Ik zou als het weer wat gunstiger is dan thans toch met de auto gehaald en gebracht moeten worden; des middags vroeg gehaald, des avonds preken en de volgende dag weer des morgens weggebracht. Ik besef levendig, dat de wil te Delft daartoe wel gelegen is, maar dat zoiets toch een onmogelijke opgaaf is; laten we zoiets dus maar volkomen uit ons hoofd zetten. Met de a.s. paasdagen liggen de zaken toch wat anders. Men kan ons des zaterdagmiddags per auto komen halen en des maandagsmiddags, nadat we ergens bij de vrinden te Delft gegeten hebben, weer met de auto thuis brengen. Wellicht is het in verband met familiebezoek voor u niet zo aantrekkelijk om de geoorloofde gezelligheid te moeten missen, maar misschien kan de zoon van br. [J.] Kroon [Schipluiden] ons dan weer thuis brengen; als zijn vader tenminste daarin toestemt en de zoon daarin ook bewilligt. Met trein, boot en bus gaan durf ik nog niet aan. Temeer, omdat ik nu gewaar word, dat ik een tamelijke klap gekregen heb met mijn ongesteldheid. Ik ben een paar keer, toen het hier wat zachter was, even om de hoek een boodschap wezen doen, maar ik moest dat weer bezuren met pijnlijke steken in borst en rug. In verwarmde huis en studeerkamer gaat het gelukkig wel goed, maar dat gure weer...! U kunt begrijpen, hoe ik er naar verlang, dat het weer met de a.s. paasdagen wat milder zal zijn, al acht ik het een groot plus, dat ik dan naar en van Delft en te Delft zelf niet veel buiten behoef te zijn. En wat mijn zielsgesteldheid betreft; ik spreek niet zo dikwerf en vlot over mijzelf. Vroeger wel, maar sinds jaren niet meer. Altijd doemt het donker verleden bij mij op en dat beneemt mij alle blijmoedigheid. Als de vergeving mijner zonden, hierin moet bestaan, dat men, na inkeer en herstel voortaan weer blijmoedig door het leven gaat, dan vrees ik, dat mij de zonde niet is vergeven. En ja, dan komen ook nog daarbij de bange vragen: had je wel weer je in het ambt moeten begeven; is het niet mede indirect door jouw verleden, dat het met het kerkelijk leven zo droevig af schijnt te lopen? Werkelijk dan kan ik er niet uitkomen. In gesprek en preek houd ik dit alles achter mijn kiezen, want ik vind dat de gemeente Delft daardoor niet gesticht wordt, maar van binnen....? Nu lazen we laatst een meditatie van wijlen ds. L. Vroegindeweij. Alhoewel ik doorgaans met zijn schrijven niet zo wegloop, trof ons toch dit heel bijzonder: op voor voor hem heel tere manier schetste hij de blijvende droefheid over de begane afwijkingen. En dan wijst hij op wat Christus zegt van die man, die daar achterom te zien scheve voren in de akker trekt, en Vroegindeweij raadt aan de hand van de tekst, om toch niet immer naar een donker verleden om te zien, maar biddend berouwvol opwaarts te zien en hoopvol uit te zien naar voren over de akker Gods en alzo de ploeg te hanteren. Een onderwijzend, waarschuwend en toch weer bemoedigend woord was dat voor ons als ik in de put zat dat telkens weer boven en bewaart mij voor doffe onheilige wanhoop. Ja, dan kan ik toch weer voort en D.V. met de paasdagen ook in Delft preken!! Groet de kerkenraad, uw vrouw en kinderen en de andere toegenegen vrinden van ons

uw toegenegen,

ds. Salomons en echtgenote